Omgevingsfactoren

Man en ik zijn steeds open geweest naar onze omgeving toe over het feit dat kinderen krijgen bij ons er biologisch niet in zit. Wat niet betekent dat dit het enige is waar we over praten... Wanneer een vraag komt, geven we een eerlijk antwoord. Dat is nog het gemakkelijkste gedeelte. Toegegeven: ik vind niet dat ik altijd en overal moet zin hebben om mijn hart op tafel te leggen, maar sommigen voelen moeilijk aan wanneer hun therapeutische poging afketst.
Anderen stellen vragen, maar niet aan ons. Daar gaat mijn haar van overeind staan. We zijn wijs en monds genoeg om het er zelf over te hebben. Ik hoorde kinderloosheid (op biologisch vlak dan) als een taboe benoemd worden, maar dit gaat niet op wanneer je ons kent. En het gaat hier om ons, niet om het taboe rond kinderloosheid bij alle onvruchtbare koppels uit de hele wereld (om het op flessen te trekken...).
Nog anderen stellen geen vragen, maar geven rottige opmerkingen. Alles passeert de revue: moet ik het eens komen voor tonen, als kinderen krijgen niet lukt dan is dat Gods bedoeling en moet je geen andere manieren zoeken, pleegzorg: je steekt daar dan al je geld in en voor hetzelfde geld zie je ze niet meer na hun 18 jaar (pluim voor de woordspeling), wij zullen het wel op de natuurlijke manier doen hoor, er is niets leuk aan zwanger zijn (behalve dat je er een kind door krijgt?), ... Soms spreek ik er mensen op aan, soms laat ik het passeren en maak ik gebruik van het luisterend oor van Man. Toen ik deze blog startte wilde ik zeker niet dat het een klaagblog zou worden. Dit is dan ook niet de bedoeling van deze tekst. Maar het is er en het hoort er jammer genoeg bij. Anderzijds besef ik ook dat ik heel gevoelig ben voor dergelijke opmerkingen. Ik hoor ze altijd. Ze komen binnen net als een speer in mijn hart. Ik kende dat gevoel voordien niet. 

Geen klaagblog, maar een oproep! Als je vragen hebt, stel die gerust. Liefst op een gepast moment met de gepaste personen in de buurt.
Ben je zwanger en durf je het niet zeggen, zeg dit dan ook. Een berichtje met een beetje zorg voor ons doet zoveel deugd in vergelijking met een onpersoonlijk berichtje met het goede nieuws.
En draai soms je tong 2 keer om in je mond vooraleer je die mond open doet. Doordat mijn voelsprieten op scherp staan, merk ik bij mezelf dat ik veel meer nadenk over wat ik zeg en tegen wie. Het formuleren op zich kan al wonderen doen!