De afgelopen weken (of zijn het maanden?) ervoeren we een rollercoaster aan emoties. Van voorzichtige blijdschap, nieuwsgierigheid en opluchting bij het eerste polsende telefoontje; naar frustratie, uitzien, ongeduld en zenuwachtigheid tijdens het lange wachten op meer nieuws; naar rust toen we zekerheid kregen en grote onrust toen die zekerheid opnieuw weggenomen werd; naar verbazing toen bleek dat de plaatsing toch kon doorgaan; naar argwanend afwachten of alles opnieuw zou afgebeld worden en spannend aftellen naar het overleg met de ouders en de consulent; naar opluchting omwille van het overleg met de ouders en zenuwachtigheid omwille van de eerste ontmoeting met Meis en het maken van goede afspraken tot overdracht; naar opluchting, blijdschap en onzekerheid tijdens de eerste bezoeken en medelijden omwille van het weg-en-weer-gesleur met Meis; naar rust door duidelijke afspraken rond overdracht en spanning om ons huis en gezin babyklaar te maken...
Intussen woont Meis reeds een ruime week bij ons. De eerste dagen voelden erg onwerkelijk aan. De rollercoaster eiste zijn tol en we voelden ons wat gespannen, zenuwachtig en onwennig.
Anderzijds voelt het zo gewoon dat Meis bij ons woont en schrikken Man en ik er telkens opnieuw van dat dit nog maar een ruime week zo is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten