Man kreeg een tijdje geleden zo'n berucht telefoontje.
Je kent ze wel. Altijd spijt dat je opnam.
Voor Man het goed en wel besefte, maakte hij een afspraak om onze telefoon-, internet- en televisieabonnementen te laten nakijken.
Om 18u30 dan nog, net in de spits om Meis in bed te krijgen en eten op tafel te toveren.
Ik had geen recht op kwaad zijn, want ik liet me enkele weken terug overhalen door iemand van het elektriciteitsnet.
De vriendelijke mevrouw van de telefonie-toestanden kwam ter plaatste en kon algauw besluiten dat er bij ons niet veel te veranderen viel. Man had dit reeds telefonisch meegedeeld, maar nu kon dit bevestigd worden. Een televisie-abonnement hebben we niet, gsm-en doen we weinig en met de vaste telefoon en internet zitten we goed. Einde gesprek, na welgeteld 4 minuten.
Het glas van de telefoniemevrouw was nog vrij vol, dus bleef ze eventjes zitten.
Er passeerden wat koetjes en kalfjes en er werden wat vragen gesteld over Meis.
Ik was in de keuken aan het rommelen en hoorde dat Man plots even twijfelde na een vraag van haar kant, vooraleer ik hem hoorde zeggen dat Meis "een pleegkindje" is.
Haar antwoord was letterlijk: "Maar ik ben ook een pleegkindje."
Het pleegkindje was uitgegroeid tot een vriendelijke mevrouw. Het was alsof het codewoord gevallen was. De mevrouw deed haar verhaal uiteen en was amper te stoppen. Een warm en mooi verhaal, met nog steeds een goed contact met haar pleegouders.
Een bijzondere, toevallige ontmoeting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten