Ik ging afgelopen week naar een begrafenis die me bij de keel greep.
Een begrafenis van een jongen die ik niet kende. Hij is de zoon van een collega.
Hij kwam toen hij 4 maanden was in het gezin van mijn collega terecht via pleegzorg. Hij was 23 jaar en woonde er nog steeds (opnieuw). Hij werd onlangs nog geadopteerd door mijn collega en haar man.
Doorheen de intrieste begrafenis kon ik een glimp opvangen van het warme nest waar hij in terecht gekomen was. Ouders die hem zo graag zien en zoveel voor hem gedaan hebben. Broers en zussen die met zoveel liefde en overgave over hem spraken.
Zo dubbel... De blijdschap om de vanzelfsprekendheid, warmte, liefde, ... waarmee die jongen in dat gezin kon opgroeien. En het verdriet, onbegrip, pijn, ... dat gepaard gaat met het veel te vroege einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten