Ik verkondig over verschillende onderwerpen graag mijn mening.
Het gebeurt dat ik mijn mening liever voor mij houd.
Ik ben oprecht geïnteresseerd in de mening van anderen.
Ik wil met vrienden en geïntereseerden graag van mening wisselen (of discussiëren) over pleegzorg en andere zaken.
Maar ik ben het zo beu om aan de verantwoordelijke van de dienst voor onthaalouders, de arts van het medisch onderzoek op het werk en de vrijwilligers die wegen en meten bij Kind & Gezin (kortom wildvreemden) telkens te moeten verantwoorden waarom we aan pleegzorg - dat heel erg gelinkt wordt aan afscheid - doen. Aan alle mensen die we niet kennen, maar toch zo bezorgd zijn om ons (en blijkbaar minder om de pleegkinderen):
- wij kiezen voor pleegzorg en weten dus dat afscheid daarbij hoort.
- wij kunnen niet voorspellen hoe lang "lange termijn" zal duren (ook al eist de dienst voor onthaalouders de zekerheid dat Meis tot 2,5 jaar naar die onthaalouder zal gaan).
- wij zijn erg geïnteresseerd in anderen, maar niet om telkens te horen dat jullie zeker geen pleegzorg zouden willen doen.
- wij hoeven geen standbeeld of eervolle vermelding omdat we wel aan pleegzorg doen.
Dat lucht op! Iemand suggesties voor een vriendelijk antwoord wanneer eenzelfde scenario opnieuw plaats vindt?
Lot, ook bij ons begint bijna elk gesprek over pleegzorg over het afscheid. Ik herhaal dan ook altijd dat het een bewuste keuze is, pleegzorg. En ook dat een mogelijk verdriet mij niet tegenhoudt van het houden van, hier en nu. In je leven kom je vaker verdriet tegen, waar je dan mee om moet gaan. Daar op voorhand over tobben, neemt veel te veel vreugde weg. Als mensen dan zeggen dat zij dat zeker nooit zouden kunnen, dan kan ik enkel bedenken dat pleegzorg zo'n mooie blik op opvoeden opent. Een blik die wij mogen hebben, en die ik enorm koester. Vanuit het kind leven, en toch zelf kunnen genieten, wat is er mooier dan dat? Maar ja, vaak erger ik mij in ouders die over kinderen alleen maar spreken in de vorm van 'hebben'... er is zoveel meer.
BeantwoordenVerwijderenIn mijn hoofd reageer ik dan in de trant van: "en wat als ze NIET naar huis terug zouden kunnen maar niemand hen de kans zou geven om in een gezin op te groeien omdat mensen bang zijn voor de kans dat ze niet blijven??"
BeantwoordenVerwijderenMaar dat zeg ik dus niet. Ik begrijp het en meld dat ik het weet, en dank zij de rechtbankplaatsing er ook wel tijd zal genomen worden voor de terugkeer naar huis, zodat ik me er ook op kan voorbereiden. Maar eerlijk is eerlijk: een glazen bol heb ik niet. Het hoofd kan zich erop voorbereiden, hoe het hart er op zal reageren: dat zal ik moeten ondervinden....
Dus sorry:nee ook ik heb geen mooi pasklaar antwoord klaar.
Trouwens: ik kom ook wel wat mensen tegen die me vertellen dat ze dit ooit ook wel zouden willen.... als het eigen gezin 'compleet' en 'stabiel' is.... als de eigen kinderen 'gelanceerd' zijn.... Ik heb dan de neiging om me af te vragen of het er ooit wel van zou komen. Hoe reageer je daarop?
Ik hoor inderdaad ook vaak zeggen "we hebben dat ooit ook willen doen" of "we willen dit nog doen". Op zich vind ik het al positief dat er enige interesse is of dat er over nagedacht wordt/werd. Anderzijds is het vaak wat ongemakkelijk omdat je merkt dat die mensen nog weinig zicht hebben op wat pleegzorg effectief inhoudt. Dan kan je maar hopen dat ze met hun vragen bij de juiste mensen terecht komen... Ik laat het dus wat in de midden, maar wil gerust uitgebreid de tijd nemen wanneer er concrete vragen komen.
VerwijderenIk kan me voorstellen dat je daar moe van word, om je altijd te ' moeten' verantwoorden. En ik denk dat er veel meer mensen open zouden moeten staan voor pleegzorg. Maar dat is mijn bescheiden mening ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk snuffel nog even verder op je blog. (heb je net ' ontdekt')
Groetjes,
Maria