Deze week hoorde ik op kraambezoek iemand zeggen: "Kinderen groeien door warmte." Ze bedoelde stevige armen om in te liggen, knus ingebakerd worden, zich geborgen voelen, enzovoort. Voor alle kinderen is het een opdracht om zich veilig te leren hechten, voor pleeg- en adoptiekinderen des te meer.
Toen Meis net bij ons was, vonden Man en ik het vrij duidelijk hoe we haar een veilig gevoel konden geven: reageren wanneer ze interactie zocht, troosten bij huilbuien, voeden bij honger, u snapt het wel.
Maar dan kregen we het advies om haar 's nachts te laten wenen en zeker niet te voeden, begon Meis vaak te huilen om gepakt te worden en werden woorden als "verwenning" gebruikt.
Hechten voelt soms als dansen op een slappe koord. Een levensgevaarlijke evenwichtsoefening.
Meis voelde zich snel comfortabel bij ons. Je zag de spanning tijdens de eerste weken van haar af glijden. Ze gaat nog steeds gemakkelijk op schoot bij mensen die ze minder goed kent, maar niet wanneer ze moe of overprikkeld is. Ze is soms een beetje verlegen en klampt zich dan aan m'n benen vast. Ze brabbelt nergens zó veel als thuis. Ze lijkt erg zelfzeker te exploreren, maar zoekt constant bevestiging bij ons. Ze lacht naar iedereen en blijft een sociale meid.
Over hechting wordt hier de laatste tijd minder bewust nagedacht. Maar af en toe springt het thema terug op de voorgrond, bijvoorbeeld wanneer we moeten beslissen of we Meis veranderen van crèche of niet. Al kort na de start in de eerste opvang (en dus ook kort na de start van de pleegplaatsing) waren we niet tevreden over de zorg die geboden werd. We lieten Meis toch naar deze opvang gaan tot aan het zomerverlof om dan pas te veranderen van crèche. Er zijn voors en tegens te over. Nu de overstap achter de rug is, zien we dat het goed is voor Meis. Een pak van ons hart!
Mooie en eerlijke verhalen rond hechting lees je o.a. bij Nina, Amy en Frans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten