Een pleegkind heeft vaak al wat meer meegemaakt dan een doorsnee kind.
Al is dat misschien wat te kort door de bocht.
Ik merk dat het voor velen, inclusief mezelf, vaak zoeken is naar een evenwicht tussen "de pleeg" en "het kind" in het gedrag van een pleegkind. Toont ze bepaald gedrag vanuit haar genetisch functioneren? Of reageert ze op hoe wij haar opvoeden? Of komt het eerder voort vanuit vroegere traumatische ervaringen? Of zit ze gewoon zo in elkaar?
Laten we "het kind" gewoon verder kind zijn. "De pleeg" hoort in haar rugzakje en zal regelmatig uitgehaald worden. Maar niet, beste buurvrouw, in een volle wachtzaal in een ziekenhuis (waar ik nota bene in werkverband en in aanwezigheid van een cliënt was). En nee, de kassa in de buurtwinkel is ook geen goed idee. Dank u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten