Mijn vorig stukje tekst eindigde met een "uitzien naar" een pleegkindje. Ergens voelt het wat verkeerd aan om dit zo te verwoorden.
We zijn enthousiast, gemotiveerd en klaar om pleegouder te worden, maar een kind is nooit klaar om pleegkind te worden.
Daarom geen welkomstfeestje of taartennamiddag wanneer we ons pleegouders zullen kunnen noemen in plaats van kandidaat-pleegouders. We willen wel onze familie, vrienden en collega's op de hoogte brengen dat we voortaan met 3 in ons huis wonen. Een passende tekst daarbij vinden we: DON'T COUNT THE DAYS, MAKE THE DAYS COUNT (zag ik op de blog van Lisa). Afscheid hoort bij pleegzorg, maar veel van onze vrienden en kennissen leggen daar de nadruk op. Wij willen de nadruk leggen op de tijd dat het pleegkind bij ons zal wonen en hetgeen we dat kind kunnen meegeven. Anderzijds beseffen we ook dat afscheid nemen niet gemakkelijk zal zijn.
We blijven uitzien naar het welkom heten van een pleegkindje.
Dag Lot, wat verwoord je dit mooi! Ik herken heel goed de reacties die je omschrijft: er wordt zo vaak gefocust op afscheid. Terwijl er nog zoveel moois in het verschiet ligt, en terwijl opvoeden altijd een beetje loslaten is. Veel mensen willen dat volgens mij bij 'eigen' kinderen niet zien, maar het is er ook. En daar doe je het eigenlijk voor (of zo zou het moeten zijn). Ik hoop dat jullie snel dat ene telefoontje krijgen. En geloof me, het verdriet van de familie van het pleegkindje, en jouw stille vreugde, kan je in respect voor de beide best ook samen beleven.
BeantwoordenVerwijderenIk kijk alvast uit naar volgende berichtjes.
Bedankt voor je deugddoende reactie!
BeantwoordenVerwijderen"Stille vreugde" is een mooie manier om gans het gebeuren te beschrijven.
Jouw reactie op mijn eerste blogtekstje doet mij niet vreemd. Ik had ditzelfde gevoel toen ik (een hele tijd geleden) toevallig op jouw blog terecht kwam. Ik vond "hoopjes" en de omschrijving daarvan zo herkennend. Ik liet mijn man regelmatig al stukjes van jou lezen omdat die evengoed door mij zouden konden geschreven worden. En toen kwam na een tijdje pleegzorg ter sprake...